Inland Sea.

Op de vijfde dag zouden we naar de Inland Sea gaan. De GMC gestart en allereerst halt gehouden in Al Wakra om naar het vissershaventje te kijken. Zo komt dus alle verse vis aan land!

Vervolgens verder naar de industriestad Messaieed. Van daaruit moet je de weg zien te vinden naar het Sealine beech resort. Hier gaat de laatste geasfalteerde weg heen, hierna is het alleen maar zandpad of geen weg. Dat is trouwens een vreemde gewaarwording, een 2 x 2 baansweg die leidt naar een weinig bezocht resort! Links en rechts al afslagen naar de Sand Dunes (recreatiegebied voor Toyota Landcruisers, quads en buggies). Dat resort is ook de laatste gelegenheid versnaperingen te kopen en je kunt er na terugkomst uit de woestijn je banden weer oppompen. Een echt woestijnritje doe je namelijk met gedeeltelijk leeggelopen banden!

Goed, we vonden dat de GMC wat aan de zware kant was en durfden niet echt de woestijnweg af met het All Wheel Drive (AWD) systeem van het voertuig. Het is immers een cross- over. Langs het strand rond de laatste duinenrij leek wel te gaan. Onderweg al diverse kampementen gezien van mensen die hier regelmatig komen recreëren. Op een gegeven moment vond Levi dat het niet langer verantwoord was langs het strand te rijden, we zouden ons onvermijdelijk vastrijden. Omgekeerd en terug! Echter bij de laatste duinenrij vergeten linksaf te slaan en even verderop langs het strand stonden we dan inderdaad vast. Het blijkt dat het AWD systeem van de GMC Acadia in kritieke situaties het niet meer snapt en dat er dan alleen feitelijk voorwielaandrijving is, en dan kom je niet meer weg.

Gelukkig wilden 2 Qatari’s ons wel helpen met loskomen. Eentje achter het stuur en de andere zette de onvermijdelijke Landcruiser erachter, rolde een kabel uit en liet zijn banden gedeeltelijk leeglopen. Landcruisers kunnen hard rukken en zo stonden we al snel op een stuk strand waar we weer wel konden rijden.

Levi is natuurlijk slim en had gevraagd naar een Landcruiserritje in de Sand Dunes. Als Qatari’s in een gastvrije bui zijn, zijn ze ook echt gastvrij. Dat heb ik een tijdje geleden met Henk Heijerman bij enkele valkeniers in het noorden ook al gemerkt. Ja er kon een ritje door de Sand Dunes gemaakt worden. Of we de auto ergens konden parkeren en dan overstappen.

Goed, in de Landcruiser snel vastgegespt in de gordels, je weet maar nooit. De jongere Qatari zei dat hij “Abdul from Qatar” was en hij werkte bij de “civil defense (de brandweer)”. Enkele details over de auto’s zal ik jullie ook niet onthouden.  Het was een Toyota Landcruiser met de zwaarste motor 5.7 liter, gechipt en met een beter luchtfilter. In die configuratie had de auto 350 pk. Tevens had de auto ballonbanden. Om steile Sand Dunes op te komen heb je veel vermogen nodig. Er was ook Garmin navigatie in de auto aanwezig om in de “lege woestijn”  naar huis te kunnen navigeren.

Nou Abdul kon inderdaad heel goed Sand Dunes rijden, we zijn ze gewoon op en af gereden, we hebben ze schuin in de langsrichting bereden. We zijn ook op de hoogste Sand Dune geweest. Je hoort de 350 pk goed brullen als een steile helling beklommen wordt. Voor Sand Dunes zijn speciale off road technieken vereist en ook Levi gaf toe dat hij het eerst zou moeten leren en overigens zei ook Abdul dat hij wellicht wat slechter uit de voeten zou kunnen in Europese off road omstandigheden.

 Uiteindelijk vroeg Abdul of we nog even tijd hadden of dat we naar huis wilden. Nou , we hadden wel even tijd. Hij nam ons mee naar het kampement van zijn familie in de woestijn.

In de wintermaanden kunnen met name Qatari’s een stuk woestijn huren in de Sand Dunes en daar hun sta caravans neerzetten. Ze nemen alles, mee, inclusief toiletgebouwen en douches. In het midden is meestal een gezellige Arabische tent waar koffie en thee wordt gedronken. Dat hebben we ook gedaan en we kregen verschillende repen chocolade en andere snoep aangeboden. Later kregen we ook frisdrank en zaadjes om te eten. In de zomermaanden moet alles weer opgeruimd worden en kun je voor weekenden je kampement opzetten, wat overigens ook wordt gedaan.

Een groot gedeelte van de familie van Abdul was in het kampement aanwezig, zijn vader en diverse neefjes. De neefjes waren we in de Sand Dunes al tegen gekomen. Een ouder neefje reed met de andere neefjes in een andere Landcruiser met 140 km/uur over de woestijnvlakte. Abudul haalde de neefjes met 160 km/uur in om te zeggen dat ze niet zo hard moesten rijden!

In het kampement waren nog diverse lichte en ook een zware quad. Levi liet de gelegenheid niet ongebruikt om ze even te proberen, wat gewoon mocht. Overigens hadden de Qatari’s in het kamp gewoon  internetontvangst en je kon vanuit de woestijn ook gewoon iemand opbellen, wat ik ook gedaan heb.

Later op de avond tegen een uur of 9, wilde Abdul ons wel weer terug brengen naar onze auto. Alvorens uit te stappen vroeg hij nog of Levi een “strong heart” had. Levi dacht van wel en we zijn een wel hele steile Sand Dune in het donker nog even op en af gegaan.

We hadden op weg terug naar huis in ieder geval wel nog iets om over na te denken. De contactgegevens van de mensen hebben we nog, dus wie weet……