De meer recente ontwikkelingen.

In de tussenliggende tijd heb ik natuurlijk weer veel tijd doorgebracht met de explorers. Jullie vinden de foto’s van verschillende bijeenkomsten bijgevoegd.

Vrijdag 28 februari 2014 zaten we in het park vlak bij het paleis van de emir spellen te doen. Vrijdag 14 maart 2014 waren we een vliegtuig aan het bouwen in het park naast het Islamitisch Museum. Dat trok veel bekijks van de families die daar ook zaten op een deken of op hun tuinstoelen.

Zaterdag 22 maart 2014 waren we in Doha College in West Bay om te helpen bij een fair. De explorers hielpen mee met chemische experimenten van de groep Mad Science die belangstelling van kinderen moet opwekken voor natuur- en scheikunde. Overigens was er ook een stand waar je muziek kon maken die de aandacht van de explorers trok. Dat had niet alleen betrekking op de muziekinstrumenten.

Doha College is West Bay is een van de zogenaamde “module type” scholen. Om snel scholen te kunnen bouwen, met name ook voor de eigen bevolking, heeft de Qatarse overheid 3 typen scholen laten ontwerpen. Volgens mij heeft dat betrekking op het gebruik, kleuterschool, basisschool en voortgezet onderwijs. De scholen, zien er, om het even waar ze staan allemaal hetzelfde uit en alles zit op dezelfde plek. EC Harris heeft het projectmanagement gedaan van veel van de gebouwde scholen. Op de plek van Doha College in West Bay staan 2 identieke scholen naast elkaar, waarvan er eentje dus Doha College is, een Engels sprekende school voor expatriate kinderen.  Er zit ook een kunstgrasveld en basketbal veld bij. Een en ander allemaal achter een hoge muur, hetgeen in de Golf niet ongebruikelijk is. Ook de langsliggende oprijweg, waar ouders hun kinderen met de auto kunnen afzetten, ligt acht een hoge muur en heeft aan het begin en einde 2 hekken om erin en eruit te gaan.

In Nederland zijn we als Arcadis ook betrokken bij de bouw van scholen. Het gaat nogal gepaard met langdurige overleggen met schoolbesturen, gemeenten en andere betrokken en het maken van veel programma’s van eisen e.d. voordat er iets gebouwd wordt. We verdienen er een goede boterham aan. In Qatar bouwt de Qatarse overheid dus vooral veel modulescholen die een school, na bouw, kan verwerven. Geen overleggen en PvEs bla bla bla. Er staat gewoon een school en dat is het dan.

Het onderwijs is in ieder geval voor Qatarse kinderen qua geslacht strikt gescheiden. De kinderen van expatriates zitten gewoon gemengd op school. Scholen voor expatriates willen wel nogal een keer “specials” zijn en het is ook de bedoeling van Doha College om naar een nieuwe grotere school te verhuizen.  Andere bekende Engelstalige scholen zijn de DESS  English Speaking School, Sherborne School en de Park House School in Doha en de Compass School in Al Khor.

Verder is er een Libanees lyceum in West Bay en een soortgelijke Franse School. Veel van de explorers van Arabische of Oceanische afkomst zitten op de International School of Choueifat, die zitten in meer landen van het Midden Oosten. Ook zitten enkelen op de International School of London. In de laatste twee scholen zijn de meeste van de explorers elkaar tegengekomen. De Filippijnse gemeenschap heeft zijn eigen middelbare school. Overigens lopen de schoolvakanties van die gemeenschappen bepaald niet synchroon. Als we op zomerkamp zouden willen met de explorers blijken niet alleen bepaalde explorers 3 maanden naar hun thuisland te zijn, doch een van de Filippijnse jongens zit dan ook gewoon op school, omdat op de Filippijnen ook midden in de zomer naar school gegaan wordt. Als we ooit een langer kamp willen, zal het op een ander moment in het jaar moeten.

Dan heb ik verder nog een dag, samen met andere van oorsprong Nederlandse Arcadianen en enkele portefeuillehouders infrastructuur van EC Harris samen gezeten met hogere functionarissen van Arcadis belast met het uitbreiden van de business in de regio.  We zaten in het gebouw van de “Public Works Authority Ashghal” met een mooi uitzicht op het Sheraton Hotel en het aanlandingspunt in West Bay van de toekomstige Sharg Bay Crossing (ontwerp Calatrava), die naast de Doha Metro ook besproken werd. Ook over projecten nabij gesproken, zoals de nieuwe metro in Jeddah, Saoedie Arabië, waaraan Arcadis ook graag wil meedoen.

De huidige directeur van Arcadis wereldwijd kwam 25 maart 2014 ook nog op bezoek en we hebben een bijeenkomst bijgewoond over de toekomstige marktstrategie van Arcadis. Zuid Amerika, Het Midden- en Verre Oosten worden erg belangrijk.

Er waren ook 12 verschillende globale stedelijke agglomeraties waar Arcadis graag aan wil werken. In het rijte waar het vooral te doen is komen dus steden voor als Los Angeles, London, Amsterdam, Rotterdam en Shanghai, maar dus ook Jeddah en Doha. Dus ik schijn wel op de goede plek te zitten.

Laatste dingen gedaan voor vestiging in Qatar.

Zoals al eens eerder bericht heb je een  “ liquor permit” nodig om in één speciale winkel sterke drank te kunnen kopen. Zo wie zo moet dan de hele procedure met de residence permit zijn afgerond en moet je een Qatari ID hebben.  Onder expats wordt het pasje ook wel de “booze” permit genoemd.

Je krijgt een brief van je werkgever met al je salarisgegevens mee (die gegevens zijn in Qatar wat minder discreet) waarmee je naar die ene speciale winkel, die afgelegen en aan de rand van stad ligt, gaat.  Die winkel is wat lastig te vinden (je moet weten waar deze ligt) en deze ligt achter een muurtje met portier, die naar drankpasjes of Ids vraagt. De winkel ligt aan de zuid- west kant van de stad, dus ik ben er wel even mee bezig eer ik heen en weer ben geweest.

Hier moet je dan eerst  “naar boven” waar je gegevens worden verwerkt (inclusief godsdienst) en de brief in ontvangst wordt genomen. Tevens wordt weer eens een pasfoto gemaakt die op je pasje komt.  Voor het pasje moet een borg van 1000 QAR (200 euro) betaald worden, dus die raak je liever niet kwijt. Bij het definitief verlaten van het land kun je het pasje terug brengen en krijg je de 1000 QAR terug.

Je mag voor 4000 QAR per 3 maanden sterke drank, doch ook in de winkel aanwezig varkensvlees, kopen. Dat is dus voor 800 euro. Ik heb binnenkort mijn “verlate verjaardag”  (te druk gehad en nog geen drankvergunning) en housewarming (nog te doen sinds half december 2013). Dus ik heb dus al het een en ander gekocht.

De gekochte goederen worden in zwarte zakken gedaan en moet je bedekt in je auto vervoeren. Thuis mogen ze alleen in je huis genuttigd worden en je mag geen overlast geven op straffe van boete en in beslag neming van je drankvoorraad. Je mag je drank ook niet weggeven!

Het is dus een winkel van QDC (Qatar Distribution Company). Probleem is dat drank in soms wel erg grote verpakkingen (een hele grote doos Leffe bijvoorbeeld) wordt aangeboden en de prijzen zijn wel hoger dan bij ons. Er is Heineken, doch ook veel Belgisch bier (Stella Artois, Leffe en Hoegaarden). Doch ook whiskey en nog meer gedestilleerd. Het heeft iets weg van een kleine drankenhandel bij ons met niet het volledige assortiment.

In het afgescheiden stukje met het varkensvlees sta je voor de keuze om complete achterhammen te kopen. Ze hadden ook enkele kleinere pakjes Ierse ham. In ieder geval spare ribs gekocht en thuis lekker genuttigd.

Er was ook zo’n winkel in de Pearl, maar die werd na slechts één morgen al gesloten. Het verkopen van sterke drank levert hier en daar onder de bevolking in Qatar nog steeds veel weerstand op. Er is ook een stroming die verkoop in hotels en de QDC winkel wil terugdraaien. Behalve de QDC winkel kun je dus ook in hotels voor een drankje terecht, deze keer zonder pasje (echter  wel met een scan van je paspoort bij een bouncer). Bij het happy hour tussen 17.00 en 20.00 uur in het W hotel komen veel expats omdat het bier dan tegen halve prijs (= onze prijs) in halve liters ingeschonken wordt.

Wat ik nog niet verteld had is dat op mijn bankpasjes in Qatar alleen mijn voornamen Guy Joseph Mathias staan, een en ander conform Arabische gewoonten. En dus niet mijn achternaam! De voornamen zijn hier belangrijker dan de achternaam. Wel even wennen, in Europa denken ze dus dat ik met dit pasje mijnheer Mathias ben.  Sinds heel kort is Qatar aangesloten op de internationale IBAN en BIC systeemnummeringen van bankrekeningen. Dus ik kan wel heel gemakkelijk overboeken naar bijvoorbeeld België. Een reguliere overboeking van een vast bedrag is gratis en een incidentele overboeking kost 11 euro. Dat is dus ook nog wel te overzien, doch dat moet je niet te regelmatig doen. Wel typisch voor een land waar 5 jaar geleden rijbewijzen bijvoorbeeld met een typmachine gemaakt werden.

Verder ben ik in mijn appartementengebouw de huurcheques (er wordt hier immers vooral met cheques betaald en veel minder met overboekingen en nog veel minder automatische overboekingen) die EC Harris had neergelegd gaan omwisselen voor de mijne. Het blijkt dat het kantoor van de manager van het gebouw (die dat doet voor de landlord) is in een van serviceruimten in de eerste kelder. Hij zit daar met een assistent in een ruimte zonder raam. De ruimte geeft ook toegang tot een telecomruimte en in het “kantoor” zijn ook enkele boilers en dergelijke! Dat was ook wel weer een aparte ervaring. De andere cheques ben ik  gaan terugbrengen bij EC Harris.

Overigens is ook de opmerking dat bedrijven e.d. veel waarborgen willen hebben voor het aangaan van een huurovereenkomst van bijvoorbeeld een woning of een auto. Ze willen altijd een salarisverklaring van de werkgever hebben en soms ook bankgegevens, inclusief saldi van spaarrekeningen van iemand. Een collega van mij met vrouw en kind in hetzelfde gebouw moest het allemaal overleggen bij de lease van een auto, afgezien van de Qatari Ids en rijbewijzen.

Vinden jullie bijgevoegd bij deze blog nog enkele foto's van het bezoek dat Levi en ik brachten aan de MG, Aston Martin en Lotus dealer. Levi is een Lotus aan het passen en moet tussen enkele Aston Martins kiezen. Veel kijkplezier.

Hoosbui.

Nou staat Qatar niet echt bekend om veel regenval. In de "winter" wil het echter wel af en toe flink regenen. Overigens krijg je dan vaak veel van het andere, een echte hoosbui. Er is wel een afwateringssysteem voor hoofdwegen dat uitkomt of een groot riool. Het is echter een wat beperkt systeem. Sommige wegen hebben nauwelijks of geen afwateringsputten en dan kan onderstaande gebeuren. Het heeft vandaag 27 maart 2014 18 uur geregend. Dit is het beeld van de autosnelweg nr. 5, de Salwa Road , richting Saoedie Arabië. Het is een zogenaamde underpass. 

Aanvullend probleem bij dit soort incidenteel weer is dat alle stof dan gelijk als een modderstroom op de weg ligt. De lucht is na zo'n hoosbij wel weer schoon. Daar wil normaal wel een grote stofconcentratie inzitten.

Alleen, mensen zijn niet gewend te rijden bij regenbuien hier. Afgezien van "onderlopende auto's" zijn er ook nogal snel aanrijdingen (remweg langer en het effect van soms kale banden). Eenzelde effect kun je ook hebben bij dichte mist, hetgeen in de winter ook voorkomt.

Het einde van Levi’s vakantie.

Vinden jullie de laatste blog die gaat over het einde van Levi’s vakantie in Qatar.

We hebben het de laatste dagen wat rustiger gedaan. Op vrijdag zijn we in de souque gaan kijken. Wel dom van mij om dat precies te doen op een vrijdag als iedereen in een diepe gebeds- en rustdag zit, het was dus niet zo levendig. We hebben dus wel wat sfeerfoto’s gemaakt en rond geneuzeld, doch de winkeltjes waren allemaal dicht. Het meeste staat gewoon op straat, ook als de winkels gesloten zijn. Soms met een deken erover heen. In dit land wordt immers weinig tot niets gestolen. Niet alles past binnen in de winkels.

Oorspronkelijk zijn de winkels in de souque begonnen als mensen die aan huis dingen gingen verkopen. Tot de komst van grote winkelketens als de Carrefour was de souque de plek waar alle inkopen werden gedaan. Rond 2006 is de souque afgebrand. Daarna zijn de deels lemen huizen vervangen door stenen in de oude layout. Nieuw oud dus.

Door met Levi die wandeling te maken kwam ik ook eindelijk het Al Koot Fort tegen dat midden in de stad ligt. Ik had er al vaker naar gezocht doch niet gevonden. Het blijkt ook eigenlijk helemaal niet zo groot te zijn en is van begin 20^e eeuw. Eigenlijk was dit een kazerne en later ook de stadsgevangenis. Sinds de jaren 70 is het niet meer in gebruik. Je kon het altijd na afspraak bezichtigen, maar het contactnummer, dat je met enige moeite op internet kan vinden. Toen ik het Fort, bij een parkeerplaats van de Souque gevonden had, bleken ze het fort aan het opknappen te zijn. Zal wel dat je geen contact krijgt. Ben benieuwd wat erin komt. Zullen vast wel weer veel sporen van het verleden uitgewist worden.

We zijn ook nog langs de Corniche en bij het Museum of Islamic Art geweest.

De laatste volle dag van Levi’s verblijf zijn we in Sheikh’s Faisal’s museum van regionale bezienswaardigheden en auto’s geweest. Ik was daar al eerder met Henk Heijerman. Toch weer andere foto’s gemaakt. Het terreinvoertuig, woonverblijf uit de Tweede Wereldoorlog, stond buiten. De sheikh gebruikt schijnbaar het een en ander nog regelmatig. Ik zei het een en ander, er staan ook enkele Powerwagons bijvoorbeeld waar duidelijk de remslangen onderuit liggen of op slechte banden staan. Binnenkort gaan we met de explorers bij de manage van de sheikh kamperen.

Op de terugweg nog langs geweest bij de Astom Martin, MG en Lotus dealer. Levi heeft dus eens een Lotus geprobeerd. Van de MGs vond Levi dat ze wat wisselend in kwaliteit waren. Het kleinste wagentje (de MG 3) komt hier en daar wat goedkoop over en de kofferruimte met hoedenplank is onhandig ingedeeld. De MG 550 lijkt echter wel weer een aardige auto.

Nog lekker samen gegeten. Rond 23.00 uur Levi met de Forester naar het vliegveld gebracht op  en afscheid genomen. Ik bleef nog een tijd lang op zaterdag 8 maart leuke facebook berichten vanaf het vliegveld krijgen, schijnbaar is daar internet ontvangst. Hij komt geloof ik nog eens terug….

Inland Sea take 2.

De dag van het ritje met de Landcruiser in de Sand Dunes met Abdul, waar ik al over berichtte, was eigenlijk bedoeld geweest om tot bij de Inland Sea te geraken. Die ligt bij de grens met Saoedie Arabië.

De grap is dat er eigenlijk geen weg naar toe gaat, anders dan wat op de kaart staat aangegeven als een zandpad.  Nou hadden Levi en ik wel enkele zandpaden genomen langs de kust, dus we dachten….. Met de zware GMC met het wat mindere All Wheel Drive systeem hadden we het indertijd het al in de eerste plaats al niet geprobeerd. We liepen op het “gemakkelijke strand” al vast.

Dat “zandpad” begint na de laatste verharde “ dual carriageway” naar het Seaside Sea Resort ten zuiden van Messaaid. In het winkeltje aan de ingang van het resort kun je de laatste frisdrank e.d. kopen en kun je op de terugweg weer de leeggelaten banden oppompen (want wij natuurlijk later vergaten en toen moest het onderweg ergens).  Het ligt dan wel kort in de buurt met de grens met Saoedie Arabië, doch er is eigenlijk maar één echte grenspost met Saoedie Arabië en die ligt langs de autoweg nr. 5 richting Abu Samra. Een weg langs de Inland Sea richting grens zou je ook sneller in bijvoorbeeld Abu Dhabi brengen.

Goed het “zandpad” blijkt dus een “zandvlakte” te zijn en je hebt dus een (bij voorkeur digitaal) kompas (GPS) nodig om goed de koers te houden. Die vlakte is hard geworden dus de Forester doet het wel goed, inclusief enkele passages door wat mul zand. Échter op gegeven ogenblik merk je dat het zand vrij dicht wordt. En dan wordt het echt Toyota Landcruiser werk. “Weg” op een kaart ja! Toen maar weer omgedraaid, ik had inmiddels al een tijdje vooruit gelopen of we nog konden passeren. Je wordt bij vastzitten niet echt afgesleept door de wegenwacht of een militair rupsvoertuig. Er komt wel eens ooit iemand, maar breng je zelf niet in problemen. Mocht ik een lier hebben gehad, had je er ook niets aan gehad, er is nergens iets om vast te maken!

Goed terug gekomen bij de Sand Dunes gebleven en de kust. Levi ging eens op blote voeten op een heuvel. Het had iets weg van een van de tekeningen in het kuifjesboek: “Kuifje en het Zwarte Goud”. (Ik als kapitein Haddock?) Er kwam ook nog een duinbuggy voorbij waar hij foto’s van nam, maar die ook zand opwierp. Zelf zat ik in de zee. Het water is erg zuiver en je kunt goed naar de bodem kijken. Echter het blijft allemaal lange tijd erg ondiep, dus ik moest vooral waden. Een heel eind uit de kust, na een soort zanddrempel, kun je pas echt zwemmen. We hadden trouwens nog geruime tijd langs het strand gereden!

Na een voldane dag, weer huiswaarts gegaan op die dinsdag 4 maart 2014.