Winterpret in Qatar.

We waren met de 1st explorer scout section erg toe aan enige winterpret bij buitentemperaturen van duidelijk 42 graden celcius. Dus brrr.... even lekker de koude en de ijspret opgezocht. Dar kan in Doha op 2 plekken, in de  Villaggio Shopping Mall en in City Centre Shopping Mall. Foto's van de ijsbaan in de laatste gelegenheid heb ik wel vaker in de blog laten zien. Nu is de ijsbaan in Villaggio nog een stukje groter dan die in City Centre Shopping Mall. De 2 winkelcentra zijn geloof ik van dezelde eigenaar, er zitten eigenlijk precies dezelfde voorzieningen in en eigenlijk ook wel dezelfde winkels zoals de Carrefour, of een outdoor zaak zoals de Go Sport. Verder is er in beiden een kinderspeelparadijs en dus ook een ijsbaan. Die van Villaggio is wel duidelijk mooier. 

Goed we gingen schaatsen en toegegeven, ik moest weer uitgebreid oefenen langs de kant. Je kunt in plaats van een stoel een zeehond met staart omhoog krijgen om op te leunen tijdens het schaatsen. En daar kun je ook op zitten en geduwd worden door iemand anders. De explorers deden ook nog een vossenjacht met Orianne. En Orianne deed een snelheidswedstrijd met een van de explorers. Ze remde uitendelijk wel af maar maakte toch een smak tegen het glas van de afzetting. Hetgeen explorers natuurlijk gelijk fotograferen en op facebook zetten..... met enige ha ha ha!

Het ijs is goed onderhouden, je kunt er steeds voor een 1 uur en 45 minuten erop en dan wordt de baan weer geveegd door een ijsmachine. Uiteraard traint ook een ijshockeyploeg op de 2 ijsbanen. Ook Arabische kinderen zitten graag op de ijsbanen, dus die zien we nog wel eens tijdens een schaatswedstrijd?

Na het schaatsen het seizoen geëvalueerd, de plannen voor het laatste weekend met de cleanup in de mangroves besproken. Er wordt daar volgende week in alle vroegte van 7.00 uur tot 8.30 uur de troep in dat natuurgebied opgeruimd. Veel later kun je het niet doen, want dat is veel te warm... Ben benieuwd!

Desert ritjes.

Ondanks dat het nu langzaamaan toch wel erg warm buiten begint te worden hier, met temperaturen oplopend tot zo'n 40 graden Celcius heb ik nog enkele desertritjes gemaakt. Je hebt niet voor niks een AWD. Alleen moet je niet uitkijken met stukken in de woestijn te komen zitten. De verzekering geldt daar niet en een platte band wisselen bij redelijke temperatuur is ook niet echt leuk. Met uitzondering van het gebied rond de Inland Sea dat uitgesproken zanderig is, ligt in de meeste stukken woestijn een soort steengruis met ook grotere stenen. Hier en daar zitten er wat zanderige stukken tussen. Stukken die vochtig kunnen zijn zoals helemaal aan de zee zijn best niet benaderbaar, het is cement. Bij niet zeker weten kun je altijd gaan voorvoelen te voet! En eigenlijk ben ik meestal alleen en duw ik het voertuig er niet alleen uit! Het kompas gaat meestal mee, alhoewel ik het ook een keer vergeten ben.

Tijdens een ritje ben ik gaan kijken bij Umm Slal Ali, dat zijn maar een paar huizen en het blijkt dat veel vrachtwagens hier in de woestijn het vrijkomende puin van graafpartijen in Doha komen weggooien. Daar is niets op tegen aangezien de grond in Qatar vrijwel overal hetzelfde is en ook overeenkomsten vertoont met de zeebodem, zand met steengruis en keien, zoals gezegd. De weg hield er op, maar ik kon niet goed door de woestijn naar Al Khor omdat ik ineens een hek tegenkwam, dus dan maar weer terug. Er was wel een woestijnweg oostwaarts naar Al Jamailliya, maar dat was wat uit de richting voor die dag.

Een andere keer ben ik wel in het Oosten geweest. Ik probeerde de tweede woestijnweg naar het noorden te vinden langs Abu Sidra door, doch die weg beweegt op enige afstand van de wel geasfalteerde weg en er is niet zo veel aan. Vooral omdat je langs veel verlaten farms komt, waar overigens wel beesten (kamelen vooral) staan.

Dan maar de woestijnweg naar de kust genomen, met wat vijfen en zesen kon ik tot bij de kust komen. Een mooi schouwspel van een plek waar schijnbaar vrijwel nooit iemand komt.... Er waren wel regelmatige vrachtwagenkolonnes op die weg die regelmatig iets gingen storten in een privé compound. Wie heeft nu zoveel bulk nodig? Een buiten kan hier redelijk groot zijn en afgelegen liggen. Op de weg terug naar de woestijnweg door het zand nog even gas moeten geven om niet in het zand te blijven hangen en enkele zeer diepen kuilen op die "weg" ontweken. Als steengruis zich afwisselt met zand is het wat minder handig de banden leeg te laten voor een zand doortocht. Dat is trouwens ook alleen maar handig als je ze daarna weer kunt oppompen!

Nog eens pet shelter

Nog eens met de explorerscouts naar het petshelter geweest. Niet iedereen was er al geweest... Deze keer wat meer aandacht aan de katten gegeven. Er blijken trouwes 2 ezels te zijn en wat van een afstand een koe lijkt, is korterbij een os! Ze doen hier echter wat minder aan kerststallen! Weer behoorlijk gelopen met de hondjes en er ging mij er eentje van de lijn af die ik toch nog kon snappen!

1st Doha Scouts.

Nou vroeg mij toch van alle mensen mijn moeder of ik de 1st Doha Scouts had opgericht. Het antwoord is nee! De 1st Doha Scouts zijn opgericht door Britse mensen die het leuk vonden om met name voor hun eigen kinderen iets te organiseren. Dat was pas een jaar of 3 geleden en het resultaat is een scoutinggroep met meer dan 200 jeugdleden op dit moment! Bepaalde mensen credits geven zou anderen te kort doen, maar een drijvende kracht is op dit moment James "Wings" Barnett. Dat is een ex RAF helicopterpiloot die nu vooral vliegt naar de olie- en gaswinninsplatforms en ook wel eens naar het Hamad hospitaal. Hij geeft ook instructie. Zelf leidt hij een "strakke" Oryx scoutssectie. Zijn vrouw werkt op de Britse ambassade. Helaas willen ze rond de zomer weer naar de UK terug! Ik zal ze met name ook wel missen. Hij neemt ook de honneurs waar van waarnemend groepsvoorzitter van zo'n grote groep. Hij wil het echter eigenlijk helemaal niet zijn! 

Er zijn 4 beverspeltakken, 3 welpenspeltakken, 2 scoutspeltakken en ook 1 explorerspeltak. Er wordt vooral bijeen gekomen in scholen in Doha en Al Khor, alleen de explorers kwamen tot nu toe bij EC Harris bijeen.

Behalve voor explorers zijn voor alle speltakken wachtlijsten. Er is in Doha en Al Khor voor met name buitenlandse kinderen weinig te doen en op die wachtlijsten staan ook veel niet Britse kinderen. De strategie is als volgt: Eerst komen de al eerder ergens geïnstalleerde Britse kinderen aan de beurt, dan de andere Britse kinderen, kinderen van andere nationaliteit ergens eerder geïnstalleerd en dan de overige kinderen van andere nationaliteit. Indien ouders staflid willen worden of anderszins willen helpen kunnen hun kinderen vrij snel in de groep, ongeacht nationaliteit. Zo zijn er ook wel stafleden en kinderen uit de Arabische wereld gekomen. De beperking zit vooral in het aantal beschikbare stafleden, niet in het aanbod van kinderen die wel willen....  

De explorers zijn tot nu toe vooral jongeren uit de niet Britse landen. Alhoewel, we hebben een Australiër in de gelederen gehad en er is een Canadees van Arabische oorsprong..... Dat hoort ook tot het domein van de Britse koningin. Op eentje na, die bij scouting is en zat in Brazilië, zijn de explorers allemaal voor het eerst scout en explorer. Dat is in Nederland een grote uitzondering, doch de jongeren hier zijn blij dat ze iets leuks en uitdagend kunnen gaan doen. Er is hier voor die leeftijd weinig te beleven. Ze leren tegelijkertijd zowel scout als explorer te zijn. Dat laatste is natuurlijk weer voor mij en Orianne een uitdaging! We komen er wel klaar mee. Maar ongewild bevestigen we zo ook dat je ook nog jongeren na 14 jarige leeftijd naar de scouting kunt trekken!

Volgend jaar komt van James Barnett's zijn speltak een 14 jarige scout overvliegen. Aangezien de jongeman al sinds de bevers bij de scouting zit en op en top "scout" is, naar het wat dedicatere Britse systeem wel te verstaan, zal het een uitdaging zijn om hem wat "forgiving" te laten zijn naar de bestaande explorers. Dat krijg je met een jonge scoutinggroep, dat een normale doorstroom naar explorers langzaam op gang komt en de overgang wat minder gemakkelijk gaat.

Verder komt een jongere broer van een van de jongens kijken en komt onze jonge Australiër waarschijnlijk weer terug.

Zowel Orianne als mijzelf genieten van het regiobestuur (dat hier korter op de groepen staat dan in Nederland) als van vele stafleden wel enig respect (al zeg ik hetzelf). De explorers leden een nogal noodlijdend bestaan toen ik vorig najaar ging meedoen. Ze kwamen zo een keer per maand samen met Orianne als enige staflid en de sfeer was niet geweldig. De speltak was einde 2012 begonnen en had veel wisselingen in het stafteam gehad. Dat helpt nooit echt... We hebben het helemaal kunnen omdraaien! Ze komen nu wekelijks bijeen en er zijn ook nieuwe explorers bijgekomen. Ik ben vooral van de organisatie en de planning en Orianne is meer van de spellen en het persoonlijke benadering van explorers als je de zwaartepunten zou moeten noemen.

In Doha schijnt inmiddels de grootste verzameling scouts te zitten van het Britse Middle East district, dat ook Abu Dhabi, Dubai, Bahrein en Riyadh en Jeddah in Saoedie Arabië omvat. Zoiets gaat heen en weer met ouders die ergens werk hebben!

Nog 2 foto's van het ambassadefeestje die ik vergeten was en toch wel leuk zijn!

Dan verder zit bij de Britse Scouting de community service hoger in het vaandel dan in Nederland. We zijn dit weekend met de explorers naar het enige officïele dierenasiel in Qatar geweest. Er is nog een klein privé asiel. Het wordt dus door Britse mensen gerund. Er zitten 120 honden en 70 katten, soms al 4 jaar lang! Buitenbeentjes zijn een koe en een ezel en nog wat kleinvee. Ook hier is wachtlijst voor dieren. Nu het opleidingsniveau van de Qatari's stijgt, neemt ook het besef wat meer toe dat ze wat moeten met hun zwerfdieren. Het duurt echter nog wel even eer het goed gaat met de dieren hier! Honden zijn niet echt populair in Qatar, want die zijn onrein. Echter een bepaalde lokale windhond wordt voor hondenraces gebruikt. Na het seizoen laten baasjes ze vaak op een industriegebied achter... Minder ontwikkelde mensen schijnen ook nog hondengevechten te organiseren. Alhoewel katten hier en daar wel bij een huis horen, zijn de meeste katten zwerfkatten en magere scharminkels die je wel eens in vuilnisbakken tegen komt.

De Britse mensen runnen het asiel al 10 jaar en het kost 10.000 euro per maand en ze betalen alleen al 3.400 euro huur voor hun terrein dat heel afgelegen ligt en je moeilijk kunt vinden.

De dieren vinden zo nu en dan nieuwe baasjes, met name buitenlandse mensen die de dieren na afloop van hun werk in Qatar naar hun thuisland verschepen.

We gingen dus een dagje "walking the dogs". Al die honden moeten uitgelaten worden en ze zijn dolblij mensen te zien en uit hun kennel te mogen. Als een hond nog uitgelaten moet worden hangt er een bordje "please walk me" op het hok en als het uitlaten is gebeurd hangt er "I'm walked, please come back soon".

Dan had het andere "community event" het verzamelen van al die kleren door Qatar Charity waarover ik berichtte ook nog een staartje. We mochten dus met enkele explorers in hun grote hoofdkwartier komen waar de deelnemers certificaten kregen. Daarna mochten we een avondeten gebruiken. Er is genoeg geld in Qatar!

Op het terrein van Qatar Charity ook nog een Landrover Defender 110 ambulance in een tweede leven tegengekomen! Een beetle buggy stond er ook.