Inland Sea take 2.

De dag van het ritje met de Landcruiser in de Sand Dunes met Abdul, waar ik al over berichtte, was eigenlijk bedoeld geweest om tot bij de Inland Sea te geraken. Die ligt bij de grens met Saoedie Arabië.

De grap is dat er eigenlijk geen weg naar toe gaat, anders dan wat op de kaart staat aangegeven als een zandpad.  Nou hadden Levi en ik wel enkele zandpaden genomen langs de kust, dus we dachten….. Met de zware GMC met het wat mindere All Wheel Drive systeem hadden we het indertijd het al in de eerste plaats al niet geprobeerd. We liepen op het “gemakkelijke strand” al vast.

Dat “zandpad” begint na de laatste verharde “ dual carriageway” naar het Seaside Sea Resort ten zuiden van Messaaid. In het winkeltje aan de ingang van het resort kun je de laatste frisdrank e.d. kopen en kun je op de terugweg weer de leeggelaten banden oppompen (want wij natuurlijk later vergaten en toen moest het onderweg ergens).  Het ligt dan wel kort in de buurt met de grens met Saoedie Arabië, doch er is eigenlijk maar één echte grenspost met Saoedie Arabië en die ligt langs de autoweg nr. 5 richting Abu Samra. Een weg langs de Inland Sea richting grens zou je ook sneller in bijvoorbeeld Abu Dhabi brengen.

Goed het “zandpad” blijkt dus een “zandvlakte” te zijn en je hebt dus een (bij voorkeur digitaal) kompas (GPS) nodig om goed de koers te houden. Die vlakte is hard geworden dus de Forester doet het wel goed, inclusief enkele passages door wat mul zand. Échter op gegeven ogenblik merk je dat het zand vrij dicht wordt. En dan wordt het echt Toyota Landcruiser werk. “Weg” op een kaart ja! Toen maar weer omgedraaid, ik had inmiddels al een tijdje vooruit gelopen of we nog konden passeren. Je wordt bij vastzitten niet echt afgesleept door de wegenwacht of een militair rupsvoertuig. Er komt wel eens ooit iemand, maar breng je zelf niet in problemen. Mocht ik een lier hebben gehad, had je er ook niets aan gehad, er is nergens iets om vast te maken!

Goed terug gekomen bij de Sand Dunes gebleven en de kust. Levi ging eens op blote voeten op een heuvel. Het had iets weg van een van de tekeningen in het kuifjesboek: “Kuifje en het Zwarte Goud”. (Ik als kapitein Haddock?) Er kwam ook nog een duinbuggy voorbij waar hij foto’s van nam, maar die ook zand opwierp. Zelf zat ik in de zee. Het water is erg zuiver en je kunt goed naar de bodem kijken. Echter het blijft allemaal lange tijd erg ondiep, dus ik moest vooral waden. Een heel eind uit de kust, na een soort zanddrempel, kun je pas echt zwemmen. We hadden trouwens nog geruime tijd langs het strand gereden!

Na een voldane dag, weer huiswaarts gegaan op die dinsdag 4 maart 2014.